Even noordelijker: een ronde stenen grondzeiler in het gehucht Rovalds (191) tenmidden van koeien en koeienstront, wel wat vervallen maar op het oog nog redelijk wind- en waterdicht. Na een kort gesprekje met de eigenaar (een boer die bezoek verwacht, maar niet echt op óns bezoek zit te wachten) neemt de IC nog een poging om ín de molen te gaan, maar tevergeefs. Snel verder; goed voor het quotum! (het dringt blijkbaar nog niet erg tot ons door dat we inmiddels ruimschoots in onze tijd zitten…)
Komend vanuit een oostelijke richting zien we de volgende molen al vanaf grote afstand staan; een Tommy Masters tekentje wijst ons de weg, maar eenmaal dichterbij gekomen is het nog even zoeken. In tegenstelling tot de vorige twee molens is de molen van het gehucht Ansarve (192) er weer één van het ‘zuivere’ Gotlandse type: zadeldak, staart bestaande uit twee schoren, één koppel stenen rechtstreeks aangedreven door het bovenwiel (enzovoorts, het mag inmiddels bekend zijn). Alleen het wiekenkruis ontbreekt.
De begane grond fungeert als stal en ook verder valt vooral de enorme hoeveelheid stront in de molen op. Verder nog iets over te melden? Nou, nee….
We rijden verder noordwaarts via de relatief grote westelijke kustweg (nr. 140), zien molen nr. 194 al van enige afstand staan, maar slaan eerst nog even rechtsaf naar het gehucht Östergårde waar een op zich fraai gelegen, maar helaas volledig ingegroeide ronde stenen molen met (nep)kap staat. Ongetwijfeld iets van een (vakantie)woning); fotostop dus….
Ook de reeds waargenomen molen van het gehucht Dyple (194) is niets bijzonders: fraaie kap (hoogstwaarschijnlijk origineel) maar daar is alles dan ook wel mee gezegd. Wederom: fotostop. Aanvulling: van deze molen is opmerkelijk genoeg wel iets te vinden op internet, o.a. een foto (ca. 1940) met de huidige kap voorzien van een (deel van de) staart en een gedeelte van één roede.
Een kleine tien kilometers noordwaarts via de kustweg zien we in het gehucht Suderbys een forse ronde stenen grondzeiler (195) met een ogenschijnlijk nieuwe zadelkap; Work in progress? Dat valt nogal tegen…
… De molen blijkt werkelijk compleet leeg! Zelfs die nieuwe kap blijkt niet meer dan een ‘’afdakje’’. En zo blijkt ook dit molenbezoekje – hoewel we meer hadden verwacht – niet meer dan een fotostop…
We rijden inmiddels weer terug naar het zuiden als we bij het dorpje Stenkumla een standerdmolen (196) zien. De molen heeft geen wiekenkruis meer, maar is verder goed geconserveerd. Op het erf dartelt een paard rond dat wel erg opzichtelijk van ‘’oogkleppen’’ is voorzien, maar kunnen we nog iets bijzonders melden over de molen zélf? Om eerlijk te zijn: nee. Maar niet getreurd, als de nood het hoogst is, is de redding nabij, zo luidt het cliché. En inderdaad, er staan ons vandaag nog heel wat interessante molens te wachten!