Intermezzo1
Goed, eerst maar eens de positieve zaken. Ten eerste: molens kijken in de regen is geen lolletje, dus als we er dan toch tijdelijk mee moeten stoppen, dan het liefst nu. Ten tweede: we zijn vlakbij Hemse. Dat is de enige plaatst in zuidelijk Gotland met iets als een fatsoenlijk winkelcentrum, dus daar moet ook wel een fotozaak zijn. Bijkomend voordeel is dat het inmiddels maandag is, dus de kans dat de winkels open zijn, is groter dan gisteren.
En ja hoor: in Hemse is er een elektronicazaak waar ze ook fotocamera’s verkopen. Reparatie van mijn camera blijkt onmogelijk (daar was ik al bang voor), dus dan maar een nieuwe. Het liefst heb ik weer zo’n eenvoudig pocket-dingetje (handig in je kontzak tijdens het beklimmen van molens) maar dat hebben ze niet (meer). Het goedkoopste toestel kost zo’n 400 euro, omgerekend, dus of ik dat er maar even voor over heb? Het is hetzelfde als de garagehouder die belt: ‘’Ik moet voor 800 euro aan uw auto repareren om hem door de APK te krijgen; gaat u hiermee akkoord?”. Er is natuurlijk een mogelijkheid om ‘nee’ te zeggen, maar dan heb je direct geen auto meer. Hier is het precies het zelfde: geen camera betekent geen molens meer fotograferen de komende 6 dagen, dus dat is geen optie. Wat is immers een Grote IC-tour zonder dat er foto’s van de molens worden genomen? Niets. Dus ga ik schoorvoetend akkoord.
Het blijkt dat de batterij van de camera nog moet worden opgeladen, dus moeten we eerst nog zo’n anderhalf uur (!) de tijd doden. Hoe de tijd vol te krijgen? Als eerste lopen we in de stromende regen naar de hier staande standermolen even ten westen van het dorp. We kunnen ook binnen een kijkje nemen in deze gerestaureerde molen, maar foto’s maken kan ik dus niet. Terug naar het dorp. De IC wil graag Zweedse bouwmarkten bezoeken, om te zien of men hier spullen verkoopt die men in Nederlandse bouwmarkten niet heeft. De bouwmarkt van Hemse is echter dermate klein dat we hier vrij snel uitgekeken zijn.
Op initiatief van de IC gaan we eten bij de lokale Thai; hij trakteert. Sympathiek. Na wat gegraai in zijn tas blijkt echter zijn portemonnee verdwenen te zijn. Snel rent de IC terug naar de bus: zou hij hem daar hebben laten liggen? Even later zie ik hem in paniek naar de elektronicazaak rennen, om even later in nog grotere paniek het restaurant weer binnen te lopen. Na een ultieme graaipoging in zijn tas vraagt hij: Wat wil je eten? De portemonnee had al die tijd gewoon in zijn tas gezeten; wel een creatieve manier om de tijd vol te krijgen.
Na deze – voor ons doen – extreem luxe lunch, gaan we terug naar de elektronicazaak waar mijn nieuwe camera gebruiksklaar gereed ligt. Na betaald te hebben (rib uit mijn lijf!) rijden we naar de standerdmolen waar we zoëven ook al waren, maar het lukt me niet om foto’s te maken met mijn nieuwe camera. Terug naar de elektronicazaak dus. Nee, het ligt niet aan mij, de batterijen zijn nog nauwelijks opgeladen, er blijkt een stroomstoring te zijn, dus… of we nog even een uurtje willen wachten?
Zucht. Hoe komen we de tijd door? Staren naar de kaart? Dat heb ik inmiddels genoeg gedaan. De IC wordt gebeld vanuit zijn kantoor en kan zo op z’n minst de schijn ophouden dat hij zijn tijd nuttig besteedt. Ik lijk onderhand meer op een hangjongere (als er trouwens iets is dat ik nog nooit heb begrepen, dan is het wel ‘hangcultuur’, maar nu dwaal ik wel heel erg af.)
Positief: het is gestopt met regenen, de lucht breekt, de zon komt door en het prachtige warme zomerweer keert terug!