Even ten zuidwesten van nr. 17 is de andere molen van Alby (18) al te zien. Ook hier een redelijk identiek exemplaar dat netjes gerestaureerd is (of in ieder geval lijkt). Om er bij te komen lopen we vast op een boerenerf; ook zijn er nog een paar barricaden van prikkeldraad te nemen. Omdat we nog heel veel molens te gaan hebben (en deze weinig aan de vorige lijkt toe te voegen; met nadruk op ‘lijkt’) besluiten we ons maar te beperken tot een fotostop. Eén opmerkingen nog: er hangen gekleurde slingers in het wiekenkruis; dit soort nare gewoonten zijn toch voorbehouden voor Nederlandse vrijwillige molenaars?
Terug naar de bus: “Je zou toch zeggen dat het een standerdmolen is?!”, merkt de IC op. Ja ja, een paltrokmolen zou ook kunnen. Sorry, we slaan door….
Terug naar het gehucht Siglajvs waar we zojuist al twee zwaar vervallen molens hebben gespot. De eerste (19), die vlak langs de weg staat, is als ‘molentekentje’ niet vermeld op de kaart. Van de kap met bovenas resteren alleen nog wat compleet verrotte restanten. Zelfs het metselwerk lijkt hier en daar op instorten te staan.
Met gevaar voor eigen leven nog snel een paar foto’s van het interieur maken. Er is één koppel stenen dat rechtstreeks door het bovenwiel werd aangedreven (zoals verwacht), maar verder verkeert hier alles in een laatste staat van ontbinding.
In het zichtveld van de vorige molen, bevindt zich een paar honderdmeter verderop de andere molen van Siglajvs (20). Ook deze molen verkeert in zwaar verval, alleen het metselwerk is er ietsje minder slecht aan toe. Het ene centraal gelegen koppel stenen werd laatstelijk door een motor aangedreven (onderaandrijving). Het betonnen platform net buiten de molen, waarop de motor heeft gestaan is nog zichtbaar.
Binnen is het allemaal net ietsje minder erg dan in de vorige molen: het koppel stenen is nog duidelijk herkenbaar en ook het bovenwiel is (compleet verrot weliswaar) is nog aanwezig. Omdat wind en water echter vrij spel hebben, is het verder een kwestie van tijd….