Via de kustweg gaan we verder noordwaarts. Van die kust is overigens niets te zien vanwege heel veel bomen. Dat is ook de reden dat we de volgende molen lastig kunnen vinden. De molen van Lundbjärs (6) heeft ooit op een aantrekkelijke hoge plaats in het landschap gestaan, maar is thans nauwelijks vindbaar vanwege het omringende geboomte. Als achtkante houten grondzeiler behoort hij tot een minderheid op Gotland. Opvallend zijn hier verder de hoge stenen veldmuren. Molinologisch bezien is het allemaal niet zo interessant. Alleen de romp (met later aangebracht dak) staat nog overeind, maar is verre van waterdicht. Binnen resteert niets meer aan een maalfunctie. Hij lijkt bewoond te zijn geweest (vakantiewoning?), maar we sluiten niet uit dat hij ooit gekraakt is. Naast een bank op de begane grond staan diverse jerrycans met een brandbaar goedje. Je stelt er filosofische vraag bij: Hoelang staat de molen hier nog?
Langs de doorgaande weg 149 vinden we bij het gehucht St. Bjärs deze ronde stenen grondzeiler (7). De molen is duidelijk ooit eens gerestaureerd en vertoont de inmiddels bekende kenmerken. Opvallend is wel dat de deur naar de begane grond te bereiken is via een klein trapje en onder de verhoogde begane grond lijkt zich een kelder te bevinden, gezien het laag geplaatste raam.
De begane grond blijkt echter massief en met grind bezaaid. Er staat een elektrisch gedreven maalstoel. Die kelder zal er vroeger waarschijnlijk wel zijn geweest, maar later is deze blijkbaar vol gestort. Verder is de molen geheel leeg, zelfs een bovenwiel ontbreekt op de bovenas…